پاپ

موسیقی مردم پسند یا پاپ ، به هر  سبک موسیقی گفته می شود که در دسترس توده ی مردم است و در چهارچوب تجاری عرضه و ارائه می شود. این سبک موسیقی ، نقطه ی رو به روی موسیقی کلاسیک و همچنین موسیقی فولکلور (محلی) است. موسیقی کلاسیک ، در درازای تاریخ ، همواره موسیقی طبقه ی نخبه ، برگزیده و روشنفکر جامعه بوده و جایگاه برجسته و ویژه ای نزد هواداران خود دارد. دربار و دستگاه طبقه ی اشراف ( نجیب زادگان ) و حکمرانان و پادشاهان اروپا، از هواداران و پشتیبانان این سبک موسیقی بوده اند و بنابراین نیازی برای عرضه ی گسترده ی تجاری این سبک نبوده است. به ویژه این که بسیاری از توده ها ب، به سختی می توانسته اند ، دم به دم با این سبک موسیقی همراه شود. جایگاه فاخر این سبک و ارکستر ضروری برای اجرای آن ، در عمل مردمان را از همدم و همنشین ناگسستنی آن شدن دور ساخته است.  موسیقی فولکلور ( محلی ) نیز از آن جا که همبستگی و پیوستگی بسیار نزدیکی با ویژگی های زیستگاهی ( اقلیمی ) و فرهنگی وابسته بدان داشته و دارد ، نمی تواند شمار دوستداران و همراهان همیشگی فراوانی پیدا کند و بیشتر در چهارچوب همان زیستگاه جغرافیایی و مهاجران ریشه گرفته از همان اقلیم شنونده و هوادار داشته باشد.

موسیقی مردم پسند گاهی به گونه ی گزیده ، موسیقی پاپ هم گفته میشود اما موسیقی پاپ یکی از زیرشاخه های آن به شمار می آید. موسیقی پاپ کاملا از موسیقی کلاسیک ( هنرمندانه ) و موسیقی فولکلور ( محلی ) ، جدا و دیگرگون است. از آن جایی که واژه ی پاپ دربردارنده ی بسیاری از قطعات موسیقی راک ، کانتری ، هیپ هاپ و راک اپرا بوده است، شاید نتوان مرزها و چهارچوب های این سبک موسیقی را به گونه ای دقیق توصیف و تعریف کرد. موسیقی پاپ به گونه ی معمول ، موسیقی ای ست که به گونه ی تجاری برای عرضه و ارائه به توده های چند صد هزار یا چندین میلیون نفره و برای به دست آوردن نام آوری ( شهرت ) و سود مالی ساخته می شود. در واقع ، به موسیقی پاپ بیشتر به عنوان یک « صنعت » و نه هنر باید نگریست. هر چند نمی توان نگرش بدان از چشم انداز زیبایی شناسی هنری یا جامعه شناسی را نادرست برشمرد. درواقع ، « پاپ » به گونه ای طراحی شده که برای همه گیرا و زیبا باشد و بنا نبوده که سلیقه ، خواست یا آرمان ویژه ای را بر مردمان چیره سازد. این موسیقی ، از هیچ آرزو و آرمان ویژه ای سر بر نیاورده و تنها سودجویی و جاه طلبی سازندگان آن ، سرچشمه ی کوشش و جوشش است. موسیقی پاپ ، فرآورده ای از بالا  چیده شده و بر مردمان چیره شونده است و ممکن است بیانگر آرمان ها و آلام و دغدغه ها و دردهای مردمان نباشد. پاپ موسیقی ست که به همچون دیگر کالاهای تجاری ، به گونه ای کاملا حرفه ای تهیه ، تولید و بسته بندی شده است و چیزی نیست که مردمان و حتا حکمرانان بتوانند آن را بسته به گرایش و خواست و پسند خودشان دگرگون سازند.

پاپ در ایران

موسیقی پاپ فارسی در سده ی نوزدهم میلادی و در دوره ی قاجاریه زاده شد و بعدها با از راه رسیدن رادیو ، شتابان در ایران دوستدار و خواهان پیدا کرد. در ایران و پیش از درخشش ویگن در سال های آغازین دهه ۵۰ میلادی ٬ بازار موسیقی ایران در یکه تازی خوانندگان موسیقی سنتی و نیمه سنتی همچون قمرالملوک وزیری ، بدیع زادگان و ... بود. اگر ترانه هایی همچون « تیرم تیرم آخ جون » را به جای ژانر پاپ ، در سبک موسیقی محلی ( فولکلور ) بگنجانیم ، شاید بتوان ترانه هایی همچون « آقا جان یکی یه پول خروس » با اجرای بدیع زادگان را از جمله پیشتازان موسیقی پاپ ایرانی برشمرد.

بی گمان، رشد و گسترش واقعی و سترگ موسیقی پاپ فارسی ، همچون موسیقی پاپ جهان ، در دهه ی طلایی و تکرار ناشدنی ۷0 میلادی رخ داد. در این دهه ی رویایی فرهنگ و هنر گیتی ، سودجستن از سازها و آواهای بومی موسیقی ایران با بهره گرفتن از کیبورد ( ارگ ) ، گیتار اسپانیایی و برقی٬ درامز و ... ٬ سبک نوینی را در موسیقی ایرانی پدید آورد.

گروه آریان ، نخستین گروه پاپ ایرانی پس از انقلاب ایران است که امکان برگزاری تورهای کنسرت در ایران را پیدا کرد. اما هیچ یک از کارهای این گروه نتوانست به کامیابی همان نخستین و مطرح ترین آلبوم این گروه - آلبوم گل آفتابگردان – دست پیدا کند. این گروه و دیگر گروه ها و خوانندگان موسیقی پاپ رسمی – دولتی ایرانی ، همچون بیشتر خوانندگان پاپ لوس آنجلسی ، به گونه ای شتابان از سوی

آرشیو کاملی از موسیقی پاپ را می توانید در سایت تودی لینک بیابید