فرامرز پایور در سال 1311 در تهران متولد شد و زیر نظر پدربزرگش، مصدورالدوله از همان ابتدای کودکی با ویولن و سه تار
آشنا شد. در هفده سالگی آموزش موسیقی را زیر نظر ابوالحسن صبا آغاز کرد. پیشرفت او آنچنان بود که بعد از شش ماه به اتفاق صبا به روی صحنه رفت. در بیست و سه سالگی فعالیت خود را در زمینه اجرایی موسیقی، بویژه سنتور در وزارت فرهنگ وهنر آغاز کرد و هم زمان با تدریس سنتور در هنرستان موسیقی ملی، برنامه هایی برای تکنوازی و هم نوازی، همرا با ابوالحسن صبا و حسین تهرانی تهیه و تنظیم کرد که به صورت کنسزت و برنامه های رادیویی اجرا و پخش می شد.
در بیست و پنج سالگی و پس از فوت صبا، شروع به یادگیری ردیف های قدیم موسیقی ایرانی میرزا عبداله، آقا حسین قلی و درویش خان نزد استادانی چون موسی معروفی، عبداله دوامی نورعلی برومند پرداخت وبخش
ارزشمندی از میراث موسیقی را به خط نت در آورد.
ردیف های آوازی موسیقی ایرانی به روایت عبداله دوامی، مجموعه تصنیف های قدیمی ایران از ساخته های عارف، شیدا، سماع حضور، مجموعه آثار درویش خان و رکن الدین خان مختاری نمونه هایی از این میراث است که پایور آنها را از خطر تحریف و فراموشی حفظ کرد.
با تاسیس تلویزیون، اجرای برنامه های زنده در این رسانه، گام مهمی در جلب توجه مردم به موسیقی ایرانی بود. در سال 1341 در آستانه سی سالگی برای تحصیل زبان به انگلستان رفت و موفق به دریافت درجه تخصصی زبان انگلیسی از دانشگاه کمریج شد. او در این دوره برنامه های تک نوازی سنتور همراه با سخنرانی هایی پیرامون موسیقی ایرانی در دانشگاه های لندن و کمریج اجرا کرد. پس از بازگشت، شروع به اجرای آثار بزرگان موسیقی ملی و نیز آثار خود به همراه نوازندگان فرهنگ و هنر در جشن هنر شیراز نمود. در سال 1346 با تاسیس تالار رودکی، کنسرت هایی در بزرگداشت درویش خان، نی داود، ابوالحسن صبا و علینقی وزیری همراه با خوانندگان به نام آن زمان ترتیب داد که با استقبال زیادی روبرو شد.
علاوه بر سنتور نوازی استادانه و ماهرانه فرامرز پایور می توان به آثار متنوع و متعدد او در دو نوازی و هم نوازی ها با حسین تهرانی، جلیل شهناز، هوشنگ ظریف، حسین ناهید و محمد اسماعیلی و تالیف هایی چون دستور سنتور، ردیف چپ کوک، ردیف دوره ابتدایی و تئوری موسیقی و ردیف صبا برای سنتور اشاره کرد. این آثار، تلاش بیدریغ استاد فرامرز پایور را برای حفظ و اشاعه موسیقی ایرانی نشان می دهد و بیان می کند که از تاثیر او بر دوره خود و پس از خود در موسیقی ایرانی نمی توان غافل شد.