فقدان تکنیک کامل در اجرای هر قطعه موسیقی اثر کاملا نامساعدی دارد. بدون برخورداری از یک تکنیک اساسی و صحیح شخص دیر یا زود متوجه میشود که نمیتواند از کارش نتیجه مطلوب کسب کند. نوازنده بالاخره ناچار میشود که به درخشندگی کمتر در نواختن خود قناعت کند و در نتیجه با ارتکاب سهوهایی در حین نوازندگی به کارش لطمه بزند.

فن تمرین

اگر اجرای یک برنامه سخت کنسرت یا تنها یک قطعه پیچیده را بعنوان یک هنر قبول کنیم و استعداد طبیعی، مهارت دستها و احساسات شاعرانه را که از شرایط حتمی آنست موجود بدانیم، در این صورت به عقیده من روشی را هم که شخص بوسیله آن این قدرت را کسب میکند میتوان یک هنر حقیقی نامید. این روش را تمرین مینامند و حتی با استعدادترین افراد اگر بخواهد بحق و درست بنوازد از آن چشم نمی تواند بپوشد. تمرین در عین حال که هنر است علم نیز میباشد. بزرگترین مربیان هر عصر مرتبا با این مسئله که چگونه باید و چگونه نباید تمرین کرد مشغول بوده اند. تقریبا میشود در قالبی مشخص گفت: بمن بگو که چگونه تمرین میکنی تا منصفانه به تو بگویم چه نوع نوازنده ای هستی. هر هنرجو باید باین نکته پی برده باشد که طرز اجرای او نتیجه تمرین خوب یا بد وی میباشد. او نباید با تمرین سطحی و متمرکز نکردن قوای لازم متوقع باشد که عالی بنوازد.

نوازندگان جوان باید آگاه باشند که تمرین هدف اصلی آنان نیست بلکه بدون شک وسیله ای بسیار مفید و مورد لزوم برای پیشرفت بسوی هدفهای بالاتر است ولی هرگز آخرین هدف و غایت نیست. بنابراین یک مربی خوب قبل از اینکه شاگردانش را بتمرین وا دارد باید همیشه برایشان روشن کند که قصد آنان از هفته ها تمرین روی یک اتود معین چیست چه نتیجه ای کسب خواهند کرد. پرداختن بتمرین باین یقین که در آینده دوری دیگر بدان احتیاج نداریم باید یکی از هدفهای اصلی ما باشد. بنابراین به این امید تمرین میکنیم که روزی آنرا زائد بیابیم. ممکن است چنین روزی هرگز فرا نرسد ولی با این حال همین قدر که هر روز را با تمرین ثمربخشی بسر آوریم یکقدم بهدف اصلی خود نزدیکتر شده ایم.

هر کس بطرق مختلف میتواند تمرین کند، معذالک روشی مشترک در تمرین باید رعایت شود و آن اینست که شخص باید در هر حال چنان با فداکاری و تمرکز حواس تمرین نماید که تصور کند در مقابل گروهی برجسته و منتخب از موسیقیدانان مینوازد. اتودها و تمرین ها باید چنان نواخته شوند که تصور شود هیچ چیز زیباتر از آنها نیست. هیچ چیز بیشتر از این نمیتواند موجب مذمت باشد که با بی حوصلگی بتمرین تکنیک پرداخته شود. بمحض اینکه شخص متوجه شود که دیگر نمیتواند هر نت را با علاقه و دقت کامل بنوازد و به آن گوش دهد، باید موقتا استراحت کند و سرگرم چیز دیگری شود.

هیچکس نمیتواند بیشتر از سی یا چهل دقیقه با تمرکز کامل حواس به تمرین بپردازد. بنابراین توصیه میشود که اوقات تمرین در طول روز تقسیم شوند و طوری که بین آنها بحد کافی اوقات فراغت وجود داشته باشند. تمرین خوب فقط به آهستگی انجام پذیر است. شخص باید تقریبا یک سرعت آرامی را برای نواختن انتخاب کند تا در نتیجه بتواند حتی قسمتهای پیچیده ای را که باید منظم و یکنواخت نواخته شوند، با اعصابی راحت بنوازد و آنها را در حافظه خود بسپارد. در غیراین صورت گذشته از اینکه احتمال دارد اشتباهات بصورت عادت درآیند، برای فراگرفتن قسمت های مزبور سه یا چهار برابر وقت بیشتر لازم است. اگر شخص در حین تمرین دچار اشتباهی از قبیل نواختن یک نت نابجا یا یک تکیه غلط یا یک وزن نادرست گردد، باید بلافاصله درصدد رفع آن برآید و به تصحیح آن بپردازد. این از واجبات است که شخص هر روز مقداری از وقت خود را بقصد رفع خستگی بنوازد، بخصوص وقتی که قبل از آن چند ساعتی را جدا به کار و تمرین پرداخته باشد. معذالک نباید فراموش شود که بی قید نواختن با بی دقت نواختن فرق کلی دارد