سمفونی: نام رايج ترين اجرای همنوازی امروزی، سمفونی است. در مفهوم امروزی شايد بتوان گفت كه اولين بار به سال ۱۷۴۹ توسط هايدن نوشته شد كه به پدر سمفونی شهرت دارد. يک سمفونی، قطعه ای بس دراز و دارای حجم زياد برای ارکستر است که به طور معمول چهار موومان (قسمت) دارد و يکی يا بيش از يکی از قسمت ها در فرم مشخص «سونات» ترکيب شده است.
سوئيت: فرم موسيقی سازی است مربوط به دوره باروك متشكل از تعدادی (بسته به نظر آهنگساز) هر يك با صفت اختصاصی يك رقص همگی در يك تناليته. بعضی وقتها در ابتدای سوئيت ها قطعه ای قرار می گرفت به نام پرلود البته پرلود ممكن است خودش قطعه ای برای ساز پيانو باشد. سوئيت بر دو گونه است:
سوئيت باروک (قرن هجدهم) و سوئيت مدرن (قرن نوزدهم به بعد)
هر دو نوع سوئيت از يک رديف قسمت های رقص تشکيل شده است. باخ، سوئيت باروک را توسعه داد و از اين روست که اين فرم سوئيت باخ نام دارد. سوئيت مدرن شامل يک سری قسمت است که با نظم و طرحی آزاد تنظيم می شود. گاهی اين موسيقی براي همراهی باله نيز به کار مي رود. دو آهنگساز برجسته ی باله، چايکوفسکي با (باله ی درياچه ی قو) و سوئيت «فندق شکن» و «باله ی زيبای خفته» و استراوينسکی با «پتروشکا» پرنده آتشين و پرستش بهار هستند.
کنسرتو: قطعه ای است برای يک ساز تکنواز به همراهي ارکستر. در يک کنسرتوی معمولی تم آغازين ابتدا به وسيله ی ارکستر و سپس توسط ساز تک نواز اجرا می شود.
اورتور: مقدمه و ابتدا و شروع است كه برای اپرا می نوشتند. رمانس يك قطعه معتدل و ملايم و ميانه رو و آوازی است كه ممكن است در ابتدای موسيقی مثل سمفونی، سونات يا سوئيت قرار گيرد و گاهی هم بصورت مستقل اجرا ميشود، اصولاً آرامش بخش و آرام و سنگين است.
اوورتور کنسرت: اين قطعه، تصنيفی تک قسمتی برای ارکستر است که طی قرن نوزدهم به شهرت رسيد. اين قطعه ممکن است دارای طرحی آزاد باشد يا بر اساس يکی از فرم های تثبيت شده ترکيب شود. اوورتور ها، اغلب به عنوان افتتاح يک برنامه کنسرت به کار می روند.نمونه ی جذاب و مهيج اين فرم اوورتور مشهور رومن کارناوال اثر برليوز است.